วัดไชโยวรวิหาร จ.อ่างทอง

สมเด็จพระพุฒาจารย์ (โตพรหมรังษี) เจ้าอาวาสวัดระฆังโฆษิตาราม ได้สร้างพระพุทธรูปใหญ่ขึ้น ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 4 แห่งกรุงเทพมหานคร ไม่มีพระวิหารครอบ พ.ศ.2430 ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 5 ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เจ้าพระยารัตนบดินทร (บุญรอด) ที่สมุหนายกสำเร็จราชการกรมมหาดไทย และพระวรวงศ์เธอพระองค์เจ้าประดิษฐ์วรการ นายช่างปั้นพระพุทธรูปซึ่งมีฝีพระหัตถ์ยอดเยี่ยมในสมัยนั้น เป็นแม่กองปฏิสังขรณ์วัดไชโยขึ้นใหม่ เมื่อมีการสร้างพระวิหาร ก็จำเป็นต้องมีการกระทุ้งราก พระพุทธรูปใหญ่ทนการกระเทือนไม่ได้พังลง

รัชกาลที่ 5 จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ รับสร้างพระพุทธรูปใหม่เป็นของหลวง ทดแทนพระพุทธรูปที่สมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต) ได้สร้างไว้ มีขนาดหน้าตักกว้าง 8 วา 6 นิ้ว สูงสุดยอดพระรัศมี 11 วา 1 ศอก 7 นิ้ว แล้วพระราชทานนามพระพุทธรูปที่สร้างขึ้นนี้ว่า “พระมหาพุทธพิมพ์” สร้างเสร็จเรียบร้อยเมื่อ พ.ศ.2437 และพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ยกฐานะของวัดไชโยขึ้นเป็นพระอารามหลวง ชื่อ “วัดไชโยวรวิหาร” ตั้งแต่บัดนั้น

“วัดไชโยวรวิหาร” มีรูปปั้นสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต พรหมรังษี) ให้ได้สักการะด้วย