“พระอุโบสถเก่า” ศิลปะผสมไทย-จีน-ลาว วัดหน่อพุทธางกูร

ด้านหน้าโบสถ์มีมุขยื่นออกมามีเสารองรับอยู่ 4 ต้น หน้าบันและส่วนประดับต่าง ๆ เป็นไม้จำหลักงดงาม หลังคามุงกระเบื้องดินเผาปลายมน ฐานอาคารแอ่นโค้งเป็นรูปท้องเรือสำเภา ซึ่งเป็นลักษณะของสถาปัตยกรรมที่นิยมในสมัยอยุธยาตอนปลาย ดังนั้น จึงสันนิษฐานว่าน่าจะสร้างมาตั้งแต่สมัยอยุธยาตอนปลาย

ภายในและภายนอกตัวอุโบสถ มีจิตรกรรมที่มีความงดงามและวาดขึ้นโดย นายคำ ช่างหลวงชาวเวียงจันทน์ที่ถูกกวาดต้อนเมื่อคราวกบฏเจ้าอนุวงศ์ โดยภาพจิตรกรรมที่วาดนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับพุทธประวัติ ทศชาติชาดก พระเจดีย์จุฬามณี และเทพชุมนุม ภาพเขียนแสนสวยเหล่านี้ เป็นที่ต้องตาต้องใจและชวน

จากคำบอกเล่าของชาวบ้านถึงการก่อตั้งวัดหน่อพุทธางกูร ระบุว่า เมื่อคราวกบฏเจ้าอนุวงศ์ ปี พ.ศ. 2369 มีชาวลาวถูกกวาดต้อนมาจากเวียงจันทน์ แล้วได้อพยพมาตั้งถิ่นฐานบริเวณนี้ จากนั้นได้สร้างสำนักสงฆ์ขึ้นในบริเวณที่มีฐานอุโบสถเก่าอยู่ก่อน ต่อมาขุนพระพิมุขข้าหลวงในพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้สร้างวัดขึ้นมาโดยให้ชื่อว่า “วัดมะขามหน่อ” กระทั่งในสมัยพระครูสุวรรณวรคุณ (คำ จนทโชโต) เป็นเจ้าอาวาส จึงได้เปลี่ยนชื่อเป็น “วัดหน่อพุทธางกูร”

ตั้งอยู่ที่ตำบลพิหารแดง ฝั่งตะวันตกของแม่น้ำสุพรรณ เลยวัดพระลอยไปทางเหนือประมาณ 2 กิโลเมตร จ.สุพรรณบุรี